Czy Porycze ma talent? Eee…

Od śpiewu i tańca po zabawy ze śledziami marynowanymi – mieszkańcy Porycza posiadają naprawdę przeróżne umiejętności. Dlatego postanawiają urządzić konkurs i sprawdzić się w rywalizacji.

W trzecim tomie, Tomuś Orkiszek i jego partnerzy [kotka Kicia, rybka Klotylda oraz chomik Euzebiusz] mają do rozwikłania zagadkę w radio. Ktoś kradnie mikrofony ze studia, przez co nie można prowadzić radiowych audycji

Po spektakularnym śledztwie Tomusia i jego przyjaciół oraz odnalezieniu bezcennej szafirowej broszki królowej Marysieńki, biuro śledcze w domku na drzewie nie może narzekać na nudę.

Właśnie do ich drzwi zapukał kolejny, bardzo tajemniczy i niezwykły klient. Aby rozwiązać kolejną zagadkę, detektywom będzie potrzebne przebranie…

Czy Tomuś, Kicia, Euzebiusz i Klotylda odnajdą winowajcę w teatrze pełnym aktorów i przedziwnych rekwizytów?

Przeczytajcie sami…

Tomuś Orkiszek postanawia zostać wielkim detektywem. Wraz ze swoimi przyjaciółmi – kotką Kicią, chomikiem Euzebiuszem i rybką Klotyldą – zakłada Biuro śledcze.

Niebawem do drzwi domku na drzewie puka pierwszy klient – jubiler Rubinek. Sprawa, z którą przychodzi jest nie byle jaka: skradziono bezcenną szafirową broszkę królowej Marysieńki.

Czy Tomuś Orkiszek i jego przyjaciele zdołają znaleźć złodzieja i odzyskać szafirową broszkę?

Sprawdźcie sami…

Co roku wieś Porycze rywalizuje z sąsiednim miasteczkiem Krztuchy w turnieju Wikingów. I co roku Poryczanie zostają zmiażdżeni. Vulgar postanawia zrobić wszystko, by tym razem było zupełnie inaczej i nie cofnie się przed niczym, by wrócić do domu ze złotem.

Zabawna, zwariowana, po prostu wspaniała seria dla 6-9-latków. Vulgar jest małym Wikingiem, który tęskni za dawnymi czasami łupienia, grabienia i ogromnych bród. Życie w wiosce Porycze jest takie nudne: tylko robienie na drutach i wypasanie kóz, zieeeew… Vulgar uważa, że do niego należy wprowadzenie nieco zamętu w to usypiające miejsce i jak tylko kończy zabawę w żonglowanie kupą łosia, zabiera się za przywracanie prawdziwej tradycji Wikingów.

Vulgar postanawia sam zadbać o swój rozwój jako Wikinga: organizuje wyprawę przez rybi staw, aby złupić piekarnię, w której wypiekane są najlepsze owsiane ciasteczka w okolicy..

Zabawna, zwariowana, po prostu wspaniała seria dla 6-9-latków. Vulgar jest małym Wikingiem, który tęskni za dawnymi czasami łupienia, grabienia i ogromnych bród. Życie w wiosce Porycze jest takie nudne: tylko robienie na drutach i wypasanie kóz, zieeeew… Vulgar uważa, że do niego należy wprowadzenie nieco zamętu w to usypiające miejsce i jak tylko kończy zabawę w żonglowanie kupą łosia, zabiera się za przywracanie prawdziwej tradycji Wikingów.

Pewnego dnia miś Muki oznajmia swoim przyjaciołom, że wyrusza w podróż dookoła świata. W tej podróży przemierza wiele krajów i kontynentów. Odwiedza Laponię, Grecję, Burkina Faso, Madagaskar, Indie, Chiny, Australię, Japonię, Peru i Stany Zjednoczone. W każdym kraju spotyka przyjaciół, którzy odkrywają przed nim uroki lokalnych obyczajów, regionalnej kuchni. Muki poznaje nowe słowa, nieznane gatunki zwierząt i roślin. Pełna ciepła i humoru, znakomicie zilustrowana opowieść o różnorodności i pięknie świata.

Marc Boutavant jest gwiazdą francuskiego ilustratorstwa, a jego styl nie da się pomylić z żadnym innym artystą. Stworzona przez niego postać misia Mukiego jest bohaterem nie tylko książki, ale także popularnego wśród dzieci na całym świecie serialu animowanego.

Ziuzia ma jedno oko szare, a drugie zielone. I pełno pomysłów, które przychodzą jej do głowy prosto z pępka, bo pępek przecież musi do czegoś służyć. Mieszka z Muchą (to mama, kiedyś mówiła Mamucha, ale tak jest szybciej), Puszkiem (to tata – od puszek z farbą), Kiką (to siostra, okropnie się mądrzy i udaje, że jest dorosła) i Ciamajdą (to kiedyś był jamnik, ale bardzo, bardzo przytył). Ziuzi wciąż przydarza się coś niezwykłego. Na przykład budzi się zupełnie niewidzialna i dlatego NAPRAWDĘ nie może iść do dentysty. Albo zaprzyjaźnia się z duchem z jęczącej szafy. O, albo robi eliksir z pianki do włosów i mydła i robi z niego… coś najniezwyklejszego na świecie, ale ćśśś, Ziuzia prosi, żeby jeszcze nie mówić co! A Ziuzię wyczarowali Malina i Robert. I całkiem nieźle im to wyszło, bo pierwsza książka o jej przygodach dostała nagrodę Polskiej Sekcji IBBY „Książka roku 2013″. Ziuzia prawie pękła z dumy, ale nie mówcie jej, że wiecie, bo i tak się nie przyzna!

Mól, panie, jak prawdziwy!

Malina Prześluga to potrafi! Jak nie pchła, to komar, jak nie komar, to… mucha i mól. Tak, tak, właśnie ten ostatni jest głównym bohaterem najnowszej książki Maliny Prześlugi, pt. „Bajka o starej babci i molu Zbyszku”. Co wiemy o molach? Tyle, że robią nam dziury w ubraniach lub spustoszenie w szafkach z suchym jedzeniem. Co robimy z molami? Ubijamy, jak tylko jakiegoś zobaczymy. Za co je uważamy? Za ogromne szkodniki. I nic więcej. Tymczasem… Malina Prześluga małemu molowi nadaje imię, charakter, uczucia, marzenia i wizję przyszłości. Mol Zbyszek mieszkał sobie w szafie wraz z rodziną i przyjaciółmi, gdy zjawiło się TO… zagłada w postaci kulek na mole. I po zabawie. Biedny, niedoświadczony jeszcze, mól został sam. Zaopiekowała się nim mucha Marzena. (Mucha to kolejne stworzenie, którego obecności nie możemy znieść w domu). I tak, krok po kroku, historia mola się rozwija, codzienność nabiera barw, a człowiek, ten odwieczny wróg, nie jest taki zły…

Ha! Lecz człowiek nie byle jaki! Tytułowa stara babcia. Starsi ludzie też nie zawsze są traktowani z należytym szacunkiem. I tutaj Malina Prześluga pewnej staruszce dodaje lekkości i poczucia humoru, a na dodatek pewnych walorów komicznych, bo okazuje się, że zmarszczki mogą tworzyć ciekawe wzorki na twarzy, a brak sztucznej szczęki w ustach – śmieszne miny. I nie ma tutaj nic z rubasznego ośmieszania! To także niezwyczajność w zwyczajności jest bohaterką tej książki. Bowiem może się okazać, że interesujących bohaterów mamy od dawna w domu. Tylko dostrzec ich trzeba, obdarzyć sympatią… (Oj, już to widzę, jak dzieci po lekturze tej książki nie pozwolą rodzicom ubić żadnego mola i żadnej muchy!). I znów jest tak, że trudno się nie uśmiechnąć i nie polubić tych postaci. One tak ubarwiają szarą rzeczywistość!

I może nie byłoby to tak oczywiste, gdyby nie fotografie Pawła Bajewa. Stworzył on Zbyszka i Marzenę, i babcię (a może dziadka w roli babci?) znalazł odpowiednią. Sfotografował ich wszystkich, a co na zdjęciu, to przecież istnieć musi naprawdę. I niech ktoś spróbuje nie uwierzyć! I wszystko się tu zgadza: i mieszkanie nienowoczesne, i szafa, i zęby w szklance. Wszystko jest i to takie, że dotknąć by się chciało i wejść do tego świata natychmiast! Recenzja: Agata Hołubowska